Faltorja e Dodonës shtrihet në hijën e malit Tomaros dhe ishte orakulli më i vjetër në Greqi. Gjatë Bronzit të Vonë (1600-1100 p.Kr.), hyjnitë sunduese janë palë e Zeusit – Dionës, ndoshta duke zëvendësuar kultin e vjetër lokal. Rreth ahut të shenjtë jetuan priftërinj e Zotit, Ellët ose Sellët, të cilët profetizuan duke dëgjuar shushurimën e gjetheve të dushkut, fluturimin dhe klithmat e zogjve. Gjatë fillimit të shekullit të 4rtë, me dominimin e Molossëve ngrihen ndërtesat e para: tempulli i parë i vogël i Zeusit, e ashtuquajtur Shtëpi e Shenjtë, qytëza e fortifikuar dhe tempulli më i vjetër i Dionës (Shtëpi e Priftërinjve) dhe ndoshta muri rrethues i tempullit. Në fillim të shekullit të 3-të p.Kr., gjatë sundimit të Pirros, u ndertuan tempujt e Themis, e Venus dhe e Herkules, Buleuterioni, Prytaneioni dhe Teatri. Pas agresionit shkatërrues të Aetolëve, në 219 p.Kr., ndërtesat e faltorjës u rindërtuan dhe Dodona u takua fazën e fundit të ndërtimit të shkëlqyer.
Në 167 p.Kr., vendi u shkatërrua për herë të dytë nga Romakët, dhe periudha e fundit e lulezimit u regjistrua gjatë kohës perandorake (fund i skekullit të 1rë. – fund i shekullit të 4rtë AD). Megjithatë, faltorja nuk rimori prosperitetin të saj të mëparshëm dhe u venit në fund të shekullit të 4-rtë. Me ardhjen e Krishterimit, Dodona u bë seli e peshkopit dhe brenda hapesirës së shenjtë u ndërtua kishë kristiane.