Το Ιερό της Δωδώνης βρίσκεται στη σκιά του όρους Τόμαρος και ήταν το αρχαιότερο μαντείο στην Ελλάδα. Κατά την Ύστερη Εποχή Χαλκού (1.600-1.100), κυρίαρχη θεότητα είναι το ζεύγος Δία – Διώνης, αντικαθιστώντας πιθανόν παλαιότερη τοπική λατρεία. Γύρω από την ιερή φηγό κατοικούσαν οι ιερείς του θεού, οι Ελλοί ή Σελλοί, οι οποίοι χρησμοδοτούσαν ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων της βελανιδιάς, το πέταγμα και τις κραυγές των πουλιών. Στις αρχές του4ου αι., με την κυριαρχία των Μολοσσών κατασκευάζονται τα πρώτα οικοδομήματα: ο πρώτος μικρός ναός του Δία, η λεγόμενη Ιερά Οικία, η οχυρωμένη ακρόπολη και ο παλαιότερος ναός της Διώνης (Οικία των Ιερέων) και ίσως ο περίβολος του ναού. Στις αρχές του 3ου αι. π.Χ., την εποχή της βασιλείας του Πύρρου, χτίστηκαν οι ναοί της Θέμιδας, της Αφροδίτης και του Ηρακλή, το Βουλευτήριο, το Πρυτανείο και το Θέατρο. Μετά την καταστροφική επιδρομή των Αιτωλών το 219 π.Χ. τα κτίρια του ιερού ανοικοδομήθηκαν και η Δωδώνη γνώρισε την τελευταία της λαμπρή οικοδομική φάση.
Το 167 π.Χ. ο χώρος καταστράφηκε για δεύτερη φορά από τους Ρωμαίους, ενώ η τελευταία περίοδος ακμής του σημειώθηκε στους Αυτοκρατορικούς Χρόνους (τέλος 1ου αι. μ.Χ.-τέλος 4ου αι.μ.Χ.). Παρ’ όλα αυτά, το ιερό δεν ανέκτησε την προηγούμενη ακμή του και έσβησε στο τέλος του 4ου αι. μ.Χ. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού, η Δωδώνη έγινε έδρα επισκοπής και μέσα στον ιερό χώρο χτίστηκε χριστιανική εκκλησία.